Afgeleid van het Griekse woord drama-ergon, ofwel de werking (ergon) van de handeling (drama), werd het begrip dramaturgie aanvankelijk volledig betrokken op het schrijven en opvoeren van een dramatische tekst.

Later, wanneer we spreken van moderne en post-dramatische dramaturgie, verschuift de focus naar bewegingstaal, eerder dan geschreven en gesproken taal als kern van een theatrale actie.

Klassieke dramaturgie vertrekt dus eerder vanuit een lineair verloop van een theatervoorstelling, met begin, midden en einde. Volgens de klassieke Griekse wijsgeer Aristoteles illustreert de tragische handeling een thema; het concretiseert een ideaal, veelal een morele kwestie.

Het publiek kan zich makkelijk met de stereotiepe personages zoals de held identificeren. Medelijden om of herkenning van het lot dat deze personages onvermijdelijk ondergaan, staat naar Aristoteles’ zeggen in het teken van catharsis of zuivering. Klassieke dramaturgie richt zich dus vooral op begrippen als homogeniteit en herkenbaarheid.

Met zijn ‘Hamburgische Dramaturgie’ initieerde G.E. Lessing in 1767 het moderne begrip van dramaturgie, als een onderdeel van de theatrale praktijk. De nadruk lag vooral op educatie, kritische reflectie en empirie, in het verlengde van de intellectuele uitgangspunten van de Verlichting.