Dramaturgie op de vloer kan veelal opgevat worden als een vorm van niet-intentionele dramaturgie. Openheid en bereidheid tot kenniswerving beschouwen we als primaire indicatoren voor het welslagen van deze vormen van dramaturgie. Van belang is dat men niet vertrekt vanuit een concept, maar het spel op scène initieert en analyseert van moment tot moment.

Door dramaturgie op de vloer toe te passen primeert het proces boven het eindresultaat. Tegenwoordig verkiezen vele theatermakers intuïtief aan de slag te gaan voor een nieuw project, met telkens een nieuwe context om hun visie op het stuk eerder spontaan dan met voorbedachte rade te laten ontstaan tijdens de repetities.

Het procesmatig ontstaan van een theatervoorstelling met een spontane inbedding in een nieuwe context heeft sterke banden met procesdramaturgie. In tegenstelling tot radicale dramaturgie wordt een vooraf gedefinieerd concept achterwege gelaten.