De ontwikkeling van een dramaturgie van de toeschouwer staat in nauw verband met de ruimtelijke inrichting, een techniek die Jan Fabre bijvoorbeeld als 'spacing' bestempeld.

Vooral bij locatievoorstellingen of projecten in de openbare ruimte heeft de specifieke ingebruikname van een ruimte rechtstreekse gevolgen voor de positie en dus ook voor de perceptie en de zintuiglijke ervaring van de toeschouwer. Bovendien kan hun rol ook sterk variëren naargelang de ruimtelijke mogelijkheden.

Het is niet zo dat deze vorm van dramaturgie effectief de beleving beoogt te bepalen. Eerder dienen concrete vragen gesteld te worden over de manier waarop de toeschouwers al dan niet aan het stuk deelnemen.