Bij procesdramaturgie volgen de verschillende stappen in de totstandkoming van een voorstelling elkaar intuïtiever op, minder vanuit een vooropgesteld script of draaiboek. Net zoals bij dramaturgie op de vloer staat het creatieve proces centraal.  Net zoals bij niet-intentionele dramaturgie vertrekt men niet zozeer vanuit een concept, maar ontstaat de voorstelling vrijer en spontaner.

Meestal ontwikkelt de voorstelling zich vanuit een aaneenschakeling van afzonderlijke improvisatiesessies. Na grondige evaluatie bestaat de kans dat betekenisvolle sequensen opvallen. Het koppelen van thematische leidraden aan specifieke sequensen is dan weer een continu en complementair proces. Ook nummerdramaturgie kan een methode bieden om een voorstelling naderhand te monteren.

Van een procesdramaturg mag de theatermaker een sterke aanwezigheid tijdens alle creatiefases verwachten. Hij of zij wordt als gesprekspartner betrokken bij elke artistieke beslissing en geldt als een spiegel voor de theatermaker in kwestie.